As estrelas son os homes que morren encolerizados na batalla. Como castigo están condenados a escintilar eternamente no firmamento sen poder chegar ó ceo ata que chegue o momento no que se cansan de brilar e desaparecen.
As luces de neón son os cobardes que viron frustrado o seu soño de gloria, alumean noites de bastos, alentos infestos con verbas dunhas horas, suicidas que non saben como afogar nun vaso, sorrisos efémeros nados doxe e aniquilados co primeiro raio matutino doutra xornada aburrida. Se hai sorte quizais chova.
A bombilla, cú de abelaíña enchufado á corrente, unha xaula incolora onde a maior idea foi presa, a electricidade, e ela pesarosa, porque nunca ten tempo de fitarse ao espello a acicalarse para o interruptor de turno. Estourará cando estea o suficientemente queimada porque a súa curta vida foi demasiado monótona.
O lume quixo saber a outra noite por que vivir doía tanto, por que sendo tan fermoso ninguén podía tocalo para sentir que tamén tiña corazón; quixo saber por que sendo tan vello nunca tivera aniversario, nin tarta, nin velas que puidesen traballar sen el, quixo saber por que a xente levaba unha pequena parte súa no peto, co grande que podía ser, por que antes eran mistos e agora isqueiros, por que se empeñaran en desprazalo da cociña...
É bo saber que as cousas tamén teñen problemas existenciais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario